Ljúktu við orðin þín
þó þau særi mig
ekki treysta því
að ég berji þig ekki.
Þú veist að ég hata þig,
rjóð í kinnum
af reiði.
Rota þig með kúpunni,
þú átt það skilið
fyrir að blekkja mig,
ég líð það ekki
að svona sé komið fram við mig,
því ég er yfir þig hafin
nú ert þú dauður og grafinn.
She sits and stares out of the window, of what now is her home.
For two years she has been living here. The view of the window is nothing special, she can see the street and the endless traffic, chasing time.
After a few moments she realizes that she is scratching the wound on her arm after the syringe. After the injections she felt drowsy and tired, her thoughts feel foggy and slow like in slow motion.
Now that the effects of the injection were decreasing, she would become herself again after a short while. She sits calmly and takes the time to feel how the effects dwindle, how it flows out of her body. It reminds her of the time when she cut herself a year ago and the blood ran from her wrists, it had felt good.
She put her slippers on and got ready to leave her room, but then she heard a whisper in her hear.
– Don’t go. She smiled, she was herself again and Jason was there, then she did not need to go anywhere.
Jason was twenty, very handsome and he belonged to her. Unfortunately they did not get to spend much time together, just the two of them. He kept whispering endearing things in her ear.
– Erin, you are so beautiful and so smart. He whispers with tenderness.
He keeps whispering words of affection and she keeps blushing with every word. She smiles affectionately just for him and they keep exchanging words of love.
– Are you horny?! Edwards slimy voice cuts into the bone. Her smile disappeared, of course Edward would come and ruin it all, he was always so rude and incredibly offensive.
– I know you want Jason to fondle you, everyone knows that. He spat the words at her. Erin looked at the floor to hide her shame. Why did Edward always have to be so unpleasant. Jason became very angry with Edward and yelled at him.
– YOU ASSHOLE!!! We want to be left alone!!! Jason was read with anger!
– Oh yeah so you can touch her. I knew it, you both are… Edward did not finish what he was saying because Marie showed up and she finished the sentence.
– Sinners, open your eyes and hearts to the Saviour. Erin shook her head, did care for them all in her own way but they could never get along.
– Erin you had promised me. Marie stared at her with piercing eyes.
– I know, Marie, and I have not broken the promise. Erin answered with all her strength to hide her feelings from them all. Jason shook his head.
– You are not listening to her, Erin, please tell me you are not that foolish. With tears in her eyes she screams.
– I am not foolish, even though I listen to what others have to say! Jason, you do not know everything and you are not always right! She could see Edwards smug smile appear at those words.
– Oh you are so doable when you get angry, I can play with you and make you feel… She did not let Edward finish what he intended to say instead she screamed with all her might!
– You SHUT UP!!! You piece of shit!!!
– Dear Erin, the Saviour will embrace you and show you love, you just wait, but you chose your words with care. Marie said calmingly.
– The Saviour will free you… Marie began again but Edward interrupted her.
– I can free you. Edward laughed and winked at her. Jason nudge her a little.
– Are you going to let the treat you like this. He said softly.
She stood there hurt and irritated.
– Why do you all act like this, why can there never be peace. Suddenly there was heavy silence in the room and that could only mean one thing, Abigail was there.
– You are at it again! Leave Jason alone you slut!!! Growled Abigail as she shoved Erin, so that she fell to the floor. Erin jumped up and took a plastic cub form the table and threw it at Abigail. The cup landed on the door and then flew to the floor. She started to grab everything that was nearby and threw it at Abigail as she screamed.
– Why wount you leave me alone, I don’t want you here, GO AWY!!! Leave me alone! Why are you guys like this. I just want to be alone with Jason for a little while but you barge in and ruin everything. Go away, all of you! Leave me alone!!! Go! Go away!!
She heard the door open to her room and she knew what would happen next, THE SYRINGE, that was not allowed to happen, then Jason would leave. She seized the chair that was behind her and hurled it towards the door but she missed her mark and it fell to the floor with a loud bang.
Everything happened so fast, before she knew what was going on the needle was in her arm and the content was pushed into her vain. She could hear Jason calmly whisper in her ear.
– Remember, my love, we will meet again when you can be yourself. They don’t understand you, I am the only one that gets you. She smiled and whispered back.
– See you later. The fog clouded her mind again and she fell asleep once more.
Hún situr og horfir út um gluggann, á því sem er nú heimili hennar.
Í tvö ár hefur hún búið hér. Útsýnið er ekkert sérstakt, frá herbergi hennar sér hún upp á Sæbraut og hina endalausu umferð um tímann.
Eftir smá stund áttar hún sig á því að hún er farin að kroppa í sárið eftir sprautuna. Eftir sprauturnar verður hún svo sljó og þreytt, hugsanir hennar verða þokukenndar og hægar, líkt og í slow motion.
En áhrif sprautunnar eru farin að dvína, svo hún verður aftur orðin hún sjálf eftir stutta stund. Hún situr róleg og finnur hvernig áhrifin dofna, leka úr henni svipað og þegar hún skar sig fyrir ári eða svo, og blóðið lak úr henni. Það var gott, minnti hana. Hún fer í inniskóna og gerir sig tilbúna að fara fram, en þá heyrir hún hvíslað í eyra sér:
– “ekki fara fram.” Hún brosir, er aftur orðin hún sjálf og Gummi er kominn, þá þarf hún ekki að fara fram.
Gummi er um tvítugt, mjög myndalegur og hann tilheyrir henni,
þó fá þau svo sjaldan að vera bara tvö ein.
Hann hvíslar í eyra hennar fögrum orðum.
– Dís, þú ert falleg og svo æðisleg.
Hann segir margt fallegt við hana og hún roðnar hvað eftir annað. Brosir sætt til hans og þau skipast á hlýjum orðum.
– Ertu gröð…. slímug rödd Helga sker inn að beini.
Bros hennar hvarf, Það hlaut að koma að því, að Helgi kæmi og skemmdi allt. Hann er alltaf svo ósvífinn og dónalegur.
– Ég veit þú vilt láta Gumma káfa á þér. Það vita það allir.
Dís horfir skömmustulega á gólfið, hvers vegna þarf hann alltaf að vera svona mikill dóni. Gummi reiðist og öskrar á Helga.
– FÍFLIÐ ÞITT!!! VIÐ VILJUM FÁ AÐ VERA Í FRIÐI!!!
– Vúú svo þú getir káfað á henni. HA!!! ég vissi það þið eruð… Helgi kláraði ekki setninguna því María var komin og hún kláraði setninguna sem hann var byrjaði á.
– Syndarar, opnið augu ykkar og hjörtu fyrir Frelsaranum. Dís hristi höfuðið, henni þykir vænt um þau öll en þau geta aldrei verið vinir.
– Dís, þú varst búin að lofa mér. María starði með stingandi augum á hana.
– Ég veit, María, og ég hef ekkert svikið.
Gummi hristi höfuðið.
– Þú hlustar þó ekki á hana, Dís, segðu mér að þú sért ekki svona vitlaus.
Með tárin í augunum kallar hún.
– Ég er ekkert vitlaus, þó ég hlusti á hvað aðrir hafa að segja. Gummi, þú hefur ekki alltaf rétt fyrir þér.
Helgi glotti.
– Þú ert svo getnaðarleg þegar þú ert reiðist, ég skal taka í þig og lofa þér að finna…..
– Æi… haltu kjafti drullusokkurinn þinn, öskraði hún á Helga.
-Dís mín, drottinn mun taka við þér og sýna þér ást, vittu til, en þú verður að gæta tungu þinnar. María reyndi að róa hana.
– Drottin mun frelsa þig…..
– Ég skal frelsa þig…. Helgi hló og blikkaði hana.
Gummi ýtti við henni.
– Ekki ætlar þú að leyfa þeim að koma svona fram við þig.
Hún stóð upp sár og pirruð.
– Hversvegna látið þið svona… getið þið ekki verið til friðs. Skyndilega varð þögn í herberginu og það þýddi aðeins eitt…. Tinna var komin.
– Þú ert byrjuð einu sinni enn…. láttu Gumma vera DRUSLAN ÞÍN!!!
Tinna hrinti Dís svo hún datt á gólfið. Dís rauk á fætur og greip plast glas af borðinu og grýtti í átt að Tinnu, glasið kastaðist í hurðina og svo á gólfið. Hún greip allt lauslegt sem var nálægt og grýtti að Tinnu og öskraði hátt.
– Því lætur þú mig ekki vera, ég vil ekki hafa þig hér, FARÐU!!! LÁTTU MIG Í FRIÐI!!! hvers vegna látið þið svona. Ég vil bara fá að vera með Gumma í smá tíma og þið ryðjist inn á okkur og ausið yfir okkur leiðindum. FARIÐ ÞIÐ!!! LÁTIÐ MIG VERA!!! FARIÐ ÞIÐ!!!
Hún heyrði hurðina á herberginu opnast, vissi hvað myndi gerast næst, SPRAUTAN, það mátti ekki gerast, þá myndi Gummi fara. Hún reif upp stólinn og grýtti honum í átt að hurðinni, hann féll á gólfið með miklum látum. En allt gerðist svo hratt, áður en hún vissi til, var nálin komin í handlegg hennar og efnið rann inn.
Hún heyrir róandi rödd Gumma hvísla í eyra sitt.
– Mundu ástin mín… við hittumst, þegar þú færð að vera eðlileg á ný… þau skilja þig ekki ég er sá eini sem skilur þig. Hún brosir.
– Við hittumst seinna, hvíslaði hún. Þokan féll yfir huga hennar og hún sofnaði, enn einu sinni.
We are the silent words,
that are rarely spoken.
We are the silent words,
that have the deepest meaning.
We are the silent words,
that bring forth fear.
We are the silent words,
that can make someone happy.
We are the silent words,
that live in the atmosphere
between lovers.